| Chapter 17 |
1 |
"Fryma ime u copëtua, ditët po më shuhen, varri po më pret.
|
2 |
A nuk jam i rrethuar nga njerëz që më përqeshin. Syri im ndalet mbi fyerjet e tyre.
|
3 |
Më jep, pra, një peng pranë teje, përndryshe kush do të më shtrëngonte dorën si garant?
|
4 |
Nga që i ke penguar mendjet e tyre të kuptojnë, prandaj nuk do t`i bësh të triumfojnë.
|
5 |
Kush i tradhton miqtë deri sa t`i grabisë, ka për t`i parë më pak sytë e fëmijëve të tij.
|
6 |
Por unë prej tij jam bërë gazi i popujve dhe jam katandisur në një njeri të cilin e pështyjnë në fytyrë.
|
7 |
Syri më erret për shkak të dhembjes dhe tërë gjymtyrët e mia nuk janë veçse hije.
|
8 |
Njerëzit e drejtë habiten nga kjo, dhe i pafajmi ngrihet kundër të pabesit.
|
9 |
Megjithatë i drejti mbetet i lidhur fort me rrugën e tij, dhe ai që i ka duart e pastra fortësohet gjithnjë e më tepër.
|
10 |
Sa për ju të gjithë, kthehuni, ejani, pra, sepse midis jush nuk po gjej asnjë njeri të urtë.
|
11 |
Ditët e mia shkuan dhe planet e mia u prishën, pikërisht ato dëshira që unë ushqeja në zemër.
|
12 |
Ata e ndërrojnë natën në ditë, "drita është afër", thonë, për shkak të errësirës.
|
13 |
Në rast se e pres Sheolin si shtëpinë time në rast se e shtrij shtrojen time në terr,
|
14 |
në rast se i them vendvarrit: "Ti je ati im", dhe krimbave: "Jeni nëna ime dhe motra ime",
|
15 |
ku është, pra, shpresa ime? Kush mund të dallojë ndonjë shpresë për mua?
|
16 |
A do të zbres vallë në portat e Sheolit, kur do të gjejmë bashkë prehje në pluhur?".
|